Voor God spelen 

Gisteren hebben we een lastige beslissing moeten nemen. Onze kat, Koekie Monster, (koekie voor de vrienden) heeft een spuitje gekregen. 

Eigenlijk luistert een kat helemaal niet naar een naam, dus meestal zei ik er “poes” tegen. Want ik praatte veel tegen hem. Wat ik aan het doen was, dat hij niet bang moest zijn van de stofzuiger, dat hij even moest geduld hebben tot zijn eten in zijn bakje zat, want hij begon meestal al te eten terwijl ik dat zakje erin deed waardoor er vaak van die vettige smurrie op zijn kop plakte….😂

We hebben hem 16 jaar gehad, dus dat kan al tellen. Hij was zo vet als een varken, ja hij at graag. 

Toen we hem kregen van mijn zus, paste hij net op 1 hand. Dat is lang geleden. Na een paar jaar was hij verdwenen. Na lang wachten en zoekacties in de buurt…Geen kat. 

Tot hij op een dag aan de achterdeur zat, maar hij gebruikte zijn achterpoten niet. T beest had een aanrijding met een auto gehad. Dat was al de eerste keer dat we overwogen om het laten inslapen. Maar de dierenarts had toch een oplossing. Hij opereerde onze Koekie. En Voila, een geluk. Poezen hebben veel levens. 

Verder moest ik alleen de dierenarts nog eens roepen omdat hij gebeten was door een rat! 

Na die operatie was hij terug volledig de oude, hij kon overal op en af en kreeg af en toe een wilde stuiptrekking door de living. Om iets te pakken wat er niet was. 😊

Alleen was hij bang van alles. Vogeltjes, een bewegingsloze egel, alles wat bewoog was om schrik van te krijgen. Hij ving die dingen niet… ” Allez jongen, pak dat vogeltje dan,…”

Op ons terras zaten dan dikke vogels brokjes van poes te eten en hij keek er naar. Honger had hij natuurlijk niet. Waarom zou hij voor eten vechten? 

Hij verhuisde mee met ons en nog steeds was hij super tevreden. Omdat hij toch bang was, kwam hij ook niet op straat. Tegen de gevel liep hij rond ons huis steeds terug naar achteren. 

Hoe ouder hij werd hoe dommer we hem eigenlijk vonden. We lachten dan met zijn dementie. Hij moest buiten om te plassen, kwam weer binnen om te eten. Als hij stopte met eten moest hij weer plassen. En toen hij binnenkwam was hij al vergeten… heb ik nu al gegeten of niet?  Op een avond moesten we zeker 5-6 keer hem binnen en buiten laten. 

De laatste maanden merkten we wel achteruitgang. Hij sliep superveel, hij at wel, maar maakte geen putjes meer om zijn ding te doen. Hij kreeg in zijn dikke pels veel klitten die ik er niet meer mocht uitknippen. Hij verstopte zich zodat niemand hem kon lastig vallen. 

En de laatste weken vroeg hij niet meer om buiten te gaan. We kunnen binnen ook kakken 💩💩💩

We leerden hem nog in een kattenbak te gaan, wat hij dan nog deed ook. ❤️ Maar hij zakte steeds vaker door zijn poten, zijn pels blonk niet meer, bleef schrokken zoals vroeger maar gaf dat dan altijd terug. Hij waggelde alsof hij dronken was. 

Gisteren wisten we echt wel waarvoor we naar de dierenarts gingen. Maar je hoopt toch altijd dat die zeggen dat het iets onnozel is. Je moet dan beslissen om een spuitje te geven, want zo blijven aanmodderen was voor hem echt een marteling. 

Ze vroeg nog of we er wilden bijblijven en dat hebben we wel gedaan. Ocharme. 

Nu wordt hij gecremeerd en uitgestrooid op de zee. Zei ze toch….

Ik wilde haar graag geloven. 

We gaan je missen vriend

Xxx