Kerkhof

Ik ga nooit naar t kerkhof. Onlangs is er weer iemand bijgekomen en op vraag van een vriendin zijn we eens gaan kijken.

Ons mama is er uitgestrooid, er ligt een broer van een vriendin en nog enkele bekenden die recent zijn overleden.

Ik ontwijk die negatieve gevoelens liever die daar hangen. Ik ben te emotioneel ( lees: aan de binnenkant 😊) om daar rond te lopen.

Ik focus mij dan ook op de nieuwe paadjes die zijn aangelegd, de mooie bomen, de oorlogsveteranen en de huizen die toch zo verdomd dicht bij dat kerkhof zijn gebouwd.

Maar dan zie ik een graf, al van 100m afstand ( ik overdrijf niet he) dat in het oog springt. Ik weet wie daar ligt.

Mijn allerbeste vriendin, die spijtig genoeg al bijna 12 jaar geleden, de duimen heeft moeten leggen tegen de grote K-ziekte.

Ik zie haar steen, of beter, ik zie de steen niet. 😊 Op de nieuwe graven liggen verse bloemen, die dan na een tijdje worden weggehaald wegens ” verslenst”. Daar komt dan een klein plantje voor in de plaats.

Maar zij is echt de grootste bloem van gans het kerkhof. De oorspronkelijke plantjes, zijn nu zo uit de kluiten gewassen dat ze ook voor haar 2 buren kunnen dienen.

En dan weet ik: mocht ze dat zelf zien, lag ze dubbel van t lachen. Hoe aanwezig kun je zijn en blijven. ❤️❤️

Dit is mijn bloemetje voor ons mama en voor alle anderen. Ze verdienen ook een grootste bloem.

Liefs

Valerie